The endless drama and character of this world still continues!

முடியாத இவ்வுலக நாடகமும் கதாபாத்திரமும் இன்னமும் தொடர்கிறது!

கவிதை

வேண்டும்வேண்டா பேதமேதுமின்றி இருந்தநிலை முரணாகி

வேடமேற்று தானாகதன்னைப் பொருத்தி உலகநாடகத்தில் 

வேர்வழியாய் ஏற்றதையும் தான்விரும்பு ஏற்றதையுமிங்கே

வேடிக்கையாய் உண்மையென்று நடித்துக்காலம் கடந்ததே!

வேதனையாய் விளக்கிச்சொன்ன முன்னோரின் வார்த்தையும்

வேண்டாமென்று விலக்கிக்கடக்க காலமும் முடியுமன்றோ!

வேடமிட்டதையே மறந்தொன்றிப்போய் தன்னையும் மறந்தே

வேடத்தைக்கலைக்க வழியில்லாமல் மருளுலகம் செல்வாயோ!

கவிதையின் விளக்க உரையும் கருத்துரையும்!

இந்த கவிதையின் சாரம், மிக ஆழமான கருத்தை வெளிப்படுத்துவதாக அமைந்திருக்கிறது எனலாம். அது என்ன என்று வரிசையாக, கவிதை சொல்லும் வழியிலேயே காண்போம்.

இந்த உலகம் எப்போது உருவானது என்பதில், சராசரி மனிதனுக்கு மட்டுமல்ல, விஞ்ஞானிகளுக்கும் பதில் கிடைக்கவில்லை. அப்படி உருவான உலகில், மனிதன் எப்போது, எவ்வகையில் பரிணாமத்தின் எழுச்சியில் உருவானான்? என்பதும் அறியமுடியவில்லை. கிடைத்த உண்மைகள், கிடைக்கின்ற உண்மைகள் எல்லாமே ஒரு யூகமாகவும், மாற்றக்கூடிய கருத்தியலாகவும் இருக்கிறதே தவிர, நிலையான, உறுதியான விடை கிடைக்கவில்லை. 

எனினும் மனிதன் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறான். உலகம் மனிதர்களால் குறைவின்றி நிறைந்தும் இருக்கிறது. நூறாண்டுக்கு வாழ்ந்த மனிதர் இல்லை என்றாலும், அடுத்த நூறாண்டுக்கு வாழக்கூடிய மனிதர்கள் பிறந்து கொண்டேதான் இருக்கிறார்கள். அப்படி வாழும் மனிதர்களின் வாழ்க்கை, இப்படித்தான் என்றும் வரையறுக்க முடியவும் இல்லை. ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும், மாற்றங்கள் வந்துகொண்டேதான் இருக்கின்றன. நேற்றைய நாகரீகம், வழக்கம், பழக்கம் ஒழிந்து போக, புதிதாக ஒன்று வந்து பிறந்துவிடுகிறது. விஞ்ஞானமும், வளர்ச்சியில் உச்சம் அடைந்துகொண்டே இருக்கிறது. இது எந்தவகையில் என்றால், ஒருவேளை இந்த பூமி அழிந்து போனால், செவ்வாய் கிரகத்தில் வாழ்வதற்கு தயாராவோம் என்ற சிந்தனைக்கு, வானியல் விஞ்ஞானிகள் வந்துவிட்டார்கள். தானாக பூமி அழியுமா? அல்லது அழித்துக்கொள்வார்களா? என்பதும் தெரியவில்லை அல்லவா?

இப்படியாக மனிதன் கற்காலம் முதல் இந்த நவீன அணுவியல், வானியல் விஞ்ஞான மலர்ச்சியான உலகில் வாழ்ந்து வந்தாலும் கூட, அவன் ஓர் எல்லைகட்டியவனாகவே இருந்து வருகிறான் என்பதும் உண்மை. ஒரு மனிதனுக்கு அவனின் மூலம் தெரியவில்லை. அதை அறிந்துகொள்ள விருப்பமும் இல்லை. பொருள்வயப்பட்ட வாழ்வில் சிக்கி தவிப்பதும் உண்மைதானே? ஆனால், இந்தியா என்ற பழமையும், தத்துவ உண்மைகளும் நிறைந்த நாடு ஒருபோதும் அப்படி இருந்ததில்லை. பல்வேறு வகையான பிறரின் தாக்குதலால் நிலை குலைந்து தவிக்கிறது எனலாம். சித்தர்களும், யோகியர்களும், ஞானியர்களும், மகான்களும் மனித பிறப்பின் உண்மையை விளக்கிச் சொல்லியுள்ளனர். அதை அறிய வழிகளும் சொல்லி உயர்த்திட விரும்பினார்கள். ஏற்க முடியாதோர்க்கும், பாமரனுக்கும் எளிய வழிகளும் தந்தனர்.

ஆனால், மேற்கத்திய நாடுகளின் தாக்கும் முற்றாக எல்லாவற்றையும் குழப்பிவிட்டது. இந்த உலகம் ஒரு நாடகமேடை என்று பொதுவாக சொல்லுவார்கள். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு கதாபாத்திரமும் உண்டு. குழந்தையாக இருக்கும் வரை, தனக்கு எது வேண்டும், வேண்டாம் என்று தீர்மானிக்கும் அறிவு வளரும் வரை எந்த சிக்கலும் இல்லை. ஆனால், எனக்கு இது வேண்டும், இதுதான் வேண்டும் என்று சிந்தனை வரும்பொழுதே, கதாபாத்திரம் உருவாகிவிடுகிறது. நாடகத்தில் நுழைவும் ஏற்படுகிறது. அதாவது உலகில் பல்லோரும் ஏற்று நடிக்கும் நாடகத்தில் நாமும் ஒரு பங்காக, இணைந்துவிடுகிறோம்.

நடிப்பதே தெரியாமல், கதாபாத்திரமாக ஒன்றிணைந்து விடுகிறோம். ஒருபோதும் வேசம் கலைப்பதில்லை. ஏதோ ஒரு நாள், வேடிக்கையாக, விளையாட்டாக நடிக்கப்போய், அதுவே காலாகாலத்திற்கும் நிகழ்கிறது. எத்தனையோ, சித்தர்கள், ஞானிகள், மகான்கள் விளக்கிச்சொன்ன, வாழ்வியல் தத்துவம், மெய்ப்பொருள் உண்மைகள், அறம் சார்ந்த வழிமுறைகள் ஆகியவற்றை நாம் ஏற்றுக்கொள்ளவும் இல்லை. அதனால், நம் பரம்பரையாக, கருவழியாக வந்த கர்ம வினைப்பதிவுகளின் தாக்கதாலும், மேலும் மேலும் இந்த நாடகத்தில், சிக்கிக் கொண்டுவிடுகிறோம். இந்த நிலையிலேயே நாம் வாழ்நாளும் கூட நெருங்கிவிடும் தானே? மனிதனின் ஆயுட்காலம் 120 ஆண்டுகள் என்றாலும், அது நமக்கு சாத்தியமாகிறதா? இல்லைதானே?

இப்படியாக, இந்த உலகவாழ்வில், நாம், வாழ்கைக்காக வேடமிட்டு நடிக்கிறோம் என்பதையே மறந்து, அந்த நாடகத்திலும் கதாபாத்திரத்திலும் ஒன்றிப்போய் தன்னையும் மறந்து வாழ்ந்து விடுகிறோம். ஒருபோதும் அதை நாம் அறியும் வழியையும் அடைவதில்லை. ஏற்றுக்கொள்ளவும் இல்லை. அதுகுறித்து சிந்திக்கவும் இல்லை. இதனிடையே, இந்த வேடத்தைக்கலைக்கவும் வழியில்லாமல், நாடகத்தில் இருந்து வெளிவராமல், இயற்கையான மனிதன் என்ற வகையிலும் மாற்றிக்கொள்ளாமல், இறப்பை, மரணத்தை ஏற்று மருளுலகம் என்ற இறந்தோர் உலகம், இதற்கு முன் வாழ்ந்த எல்லோரும் சென்றுவிட்டார்கள். நாமும் அவ்வழியே சென்றுவிடுவோம் தானே? இதை சிந்திக்க மாட்டீர்களா? என்று இந்தக் கவிதை நம்மை நோக்கி கேள்வி கேட்கிறது?

வாழ்க வளமுடன்.

-